Waar begin ik? Waar eindig ik? Hoe zeg ik het? Hoe verwoord ik het? Hoe ga ik dit doen?
Dit zijn slechts een fractie van de vragen die 24/7 continu door mijn kop gaan. Er is geen pauze knop en ik kan ze op zijn enkele mogelijke manier stil zetten. Gevoelens overrompelen me om de seconde. Mijn gedachten gangen veranderen om de seconde. Door dat zal ik er nooit aan kunnen wennen denk ik. Ik denk te veel, daar gaat het mis. Er zijn teveel prikkels en teveel dingen die me overkomen en gebeuren. Momenteel vooral mooie en positieve dingen. Natuurlijk ook minder leuke tussendoor maar die wimpel ik weg. Ik wil enkel leven voor het positieve. Het negatieve schiet je weinig mee op. Ondanks dat je er enorm veel van leert.
Ik ben blij met alle gedachtengangen dat zeker. Ik zou er niet zonder kunnen, ik zou me niet kunnen voorstellen hoe het is om zonder te leven en het maakt me tot wie ik ben. Alleen als ik 1 wens zou kunnen doen zou het zijn dat ik een pauze knop in mijn hoofd had. En die is er, tekenen, schilderen.. alleen dat is niet iets wat ik altijd kan doen.
Gelukkig ontdenk ik momenteel dat er nog iets wat mij rust brengt: dit, schrijven. Ook al gaat het misschien nergens over het brengt me enigszins rust. In plaats van alle stromingen in mijn hoofd te laten woelen ze op papier zetten zodat ik voor mijn gevoel niet nadenk. En een voordeel: schrijven kan overal en altijd. Er is altijd wel ergens een pen en een stuk papier of mijn telefoon waar ik het in kwijt kan. Waar ik mijn warrige gedachtes aan toe vertrouw.
Blij, omdat ik doordat ik mezelf nu begin te snappen mensen dichterbij durf te laten komen. Dus ook vrienden deze gedachtes durf toe te vertrouwen. Vrienden die snappen wat er in mijn kop rondgaat en me niet vreemd aankijken als ik weer eens enigszins wartaal uitsla.
It gives me faith and tells me that everything will be allright.
De analogie is treffend en de gevoelens erg bekent. De trots op eigen denkvermogen maar helaas onbegrijpelijk voor de "gewone" mens. Het leidt vaak tot maatschappelijk onbegrip. Ook ik ben trots op mijn denkvermogen en vraag mijn omgeving daar gebruik van te maken. Zonder een air achter te laten dat ik alles zou weten, wordt er wel van alle kanten aangegeven dat ik veel weet. Ook logische extrapolatie van een situatie kan mijn avond al op voorhand verpesten. En een deelwoord daarvan is mogelijke verklaring voor mijn stemming. Pesten. Als kind ben ik veelvuldig gepest en dat duurde zelfs door tot in mijn late 20-er jaren voordat dat gevoelsmatig over was. Echter nog steeds voel ik niet gemotiveerde kritiek als een persoonlijke aanval. En juist op dat moment reageer ik met alle haren recht overeind, geholpen door een intelligent setje grijze cellen. Op zo'n moment beargumenteer ik mijn standpunt met pure kennis en brute kracht. Het blijkt dat maar weinig mensen daar goed mee overweg kunnen gaan, begrijpelijk. Mijn teleurstelling van gepest worden bleek niet om mijn kennisniveau. Ik ben niet ijdel door te zeggen dat mijn IQ rond de 135-140 ligt. Ik heb zelfs @Marcdehond nog op twitter gefeliciteerd met z'n 2e plaats ;) Wat ik wel heb geleerd is dat mijn ethische tekortkomingen compenseer met mijn intelligentie. Onbewuste ethische tekortkomingen die niet slecht bedoeld zijn, maar populair gezegd wat rottig je strot uitkomen. Vaak gebeurt dit uit wederzijds onbegrip. Ik heb niet in de gaten dat de wederpartij mij niet begrijpt als ik mijn zegje doe omdat ik te snel en vaak te complex dingen uitleg. Dit wekt geagiteerd gedrag op bij de luisteraar die daardoor op zoek lijkt te gaan naar meer vocale munitie. Het gevolg is een hoog opgelopen meningsverschil dat met name in de sociaal-maatschappelijke sfeer behoorlijke sporen kan achterlaten. En ik maak het zelfs mee dat ik het eens ben met iemand, maar dat diegene mijn beargumentatie niet begrijpt en alsnog in de verdediging gaat.
BeantwoordenVerwijderenEen aandacht-stoornis, jazeker, maar van wie? Als "normaal" persoon zou je die aandacht-stoornis moeten kunnen herkennen. Behalve als je er geen aandacht voor hebt.
Ik weet niet of de bekendwording van aandacht-gerelateerde toedoening heeft geleid tot toename van het aantal gevallen of dat het een miskent fenomeen is. Mogelijk is het zelfs een evolutionaire stap. Wat mij wel opvalt is dat ik mezelf op m'n gemak voel bij "soortgenoten". Mogelijk door de collaboratie van ideeën en gevoelens (heeft een psychologische naam.. denk denk). Maar met name het gebrek aan onbegrip van elkaars "tekortkomingen" zorgt ervoor dat er juist begrip is voor de situatie.
De knop.
De knop werkt niet. Ik weet het. Er zit bij mij ook geen knop die mijn tijdschema controleert. Als de tank leeg is ga je opladen. Is de tank vol, ga je weer verder, totdat hij leeg is, en zo verder. Dat een dag toevallig 24 uur heeft geen invloed. Dat is een toevallige tijdsspanne die aarde nodig heeft om een 360 graden draai te maken. Ik weet dat mijn cyclus niet 24 uur per dag is en dat ik in een strak geregisseerd 24uurs-schema dramatisch vast loop. Niet omdat ik me niet WIL aanpassen, maar omdat het uiteindelijk fysiek te veel wordt.
Omdat er geen knop op zit om me op tijd te zetten. Omdat ik het begrip voor anderen niet uit. Omdat anderen zich mijn situatie niet kunnen inbeelden.
Daarom vraag ik begrip van allemaal.