dinsdag 29 maart 2011

Chaos en een compleet wrak

Tijdje niet geblogt. Mijn hoofd liep even op rolletjes. Maar is nu weer vol verwarring..
Weer een waas waarin ik het denken niet uit kan zetten, ik niet weet wat ik er mee moet en simpelweg er niet uit kom. Hoe het komt dat weet ik wel. Hoe ik het ga oplossen… geen flauw benul..

Remember I wrote about the red coin? Oftewel mijn post: Een mooie dag die ik plaatste op 17 februari.. De dag dat ik jou leerde kennen. That’s were it all started. En nu anderhalve maand verder.. complete chaos. Alles liep net lekker. Ik had alles op de rit. Gesprekken gevoerd met mijn coach over ADD en hulp ingeschakeld (wat nog niet helemaal in werking is gezet maar de eerste stap is er). But since the moment we kissed. 
Godallemachtig, vanaf dat moment ben ik weer een compleet wrak.

Het was positief, dat zeker.. maar al het denken maakt het lastig.. vooral de moeilijkheden van beide kanten en de angst. En dat terwijl we zeker weten dat het wederzijds is. We voelen dit beide. We zitten op 1 lijn. Op hetzelfde niveau. Daar stemmen we dan ook beide mee in.

En als we samen zijn gaat het de hele tijd goed.. het is gezellig en leuk, we lachen veel en hebben plezier. Tot dat er fysiek contact komt. Want als wij elkaar aanraken brengen we totale chaos in elkaars kop. En beide weten we niet wat we er mee aan moeten. Samen lang gedacht over een oplossing die er niet is.. het enige wat we kunnen doen is deze complete chaos wat tijd geven en hopen dat er heldere momenten tussen zitten zodat de chaos wat vervaagt.

Want zo kan ik me nergens op concentreren behalve het gevoel van jouw lippen op de mijne en je hand die zacht over mijn rug gaat.. waarop we later keihard samen in de lach schieten omdat er een eend ons stom zit aan te staren. Ja het is leuk. Maar ook erg moeilijk.. wat niet tof is.

donderdag 17 maart 2011

Tijd

Onwerkelijkheid, de tijd vliegt aan me voorbij
Het gaat sneller dan ik wil en ontroept mij het gevoel dat ik het verspil
Het bewustzijn raak ik kwijt, en ik dwaal af
In plaats van het bewust mee te maken val ik dieper in het gat
Geforceerd willen genieten van alles wat er om mij heen gebeurd

Vriendschappen die ik sluit en anderen die ik verlies 
Maakt me bewust van de geliefden om mij heen, en dat houd me op de been
Een zoektocht naar inspiratie die eenmaal gevonden in enkele seconden weer vervaagd
Ik ben het even kwijt, het komt door de tijd

Die dingen aan me voorbij raast voor ik ze me besef
Voor ik er mee aan de slag kan, is het al voorbij
Gevolgd door geen creativiteit waar ik mijn gevoel in kan stoppen
Waardoor ik me emotieloos voel

Waardoor ik gevoelens van hoop en liefde niet kan uiten of verwerken
Ik kan ze niet voelen, mij lichaam laat het niet toe
Nu beseffend dat het terug zal komen
Met twijfelachtige gevolg dat het dal me naar zich toe trekt of me kracht zal geven verder omhoog te klimmen

De tijd is de enige die antwoord kan geven op deze twijfel
Het zal het me leren, dat is zeker
Misschien niet nu en niet met jou maar de dag zal er ooit komen
En dat geeft toch een beetje hoop

zaterdag 5 maart 2011

Neus op de feiten

Even kort over de afgelopen dagen/weken.. ik had voor mezelf besloten afgelopen donderdag het gesprek met mijn coach van school aan te gaan. Alles er uit te gooien en hulp te zoeken. Want ik blijf maar worstelen en kom geen steek verder. Professionele hulp weiger ik nog altijd omdat ik het zelf wil oplossen. Ook al begin ik nu langzaam in te zien dat ik dit niet zelf kan. Wat ik wel wil is een test, en misschien daardoor enige erkenning.

In ieder geval in plaats van afgelopen donderdag de confrontatie aan te gaan ben ik zo ver mogelijk terug gekropen in mijn veilige omgeving, thuis. Ik heb me niet ziek gemeld op school. Zelfs dat kon ik niet opbrengen. En daar moet ik mee ophouden, want dit schooljaar heb ik al verspild en ik wil niet de kans verspillen dat ik het jaar niet over mag doen.

Ik denk dat het moeilijkste aan ADD is dat je het zelf moet erkennen, accepteren dat je het hebt en leren hoe je ermee gaat functioneren in het dagelijkse leven. Hoe je gaat passen binnen de “gewone samenleving”. En later is dat misschien goed te combineren met een baan die bij je past. Maar momenteel met school is het een drama.

Slapen doe ik, maar ontiegelijk slecht, ik kan me niet concentreren en het niet opbrengen dingen te maken, hoe graag ik het ook wil. En nu ik schrijf ook.. dit gaat helemaal nergens meer over, ik moet gewoon die stap zetten en de confrontatie aangaan. Want op deze manier gaat het straks thuis ook alleen maar slechter en slechter omdat ze me zien worstelen met mijn problemen, maar ik kan ze het hun niet vertellen. Dat durf ik niet, en omdat ze het niet weten kunnen ze ook niet proberen me te begrijpen.

Ik ben moe van al het denken en zoeken naar oplossingen die er niet zijn. Wat ik nu ga doen is proberen te slapen en morgen naar een lieve vriendin toe die begrijpt hoe het er in mijn hoofd aan toe gaat. Zodat ik even weg ben uit mijn eigen chaos om vervolgend als ik s’ avonds thuis kom weer met mijn neus op de feiten gedrukt kan worden.