woensdag 26 januari 2011

Eindeloze gedachten gangen

Als het niet iets direct in de buurt is wat me afleid zijn er altijd nog die eindeloze gedachten gangen.

Ik blijf maar schreeuwen om rust in mijn eigen hoofd. Het helpt echter niets. Altijd nadenken over vaak kleine, onzinnige en onbelangrijke dingen die er niet toe doen.

En ondertussen faal ik. Opdrachten krijg ik niet af, omdat ik me er niet tot kan zetten ze te maken. Ik wil het wel, maar het gaat niet. In mijn gedachten is de opdracht perfect uitgedacht, maar het uitvoeren is echter onmogelijk. 

En tijdens alle gedachten stromen gaat de wereld aan me voorbij. Iedereen leeft door, en ik blijf alleen in mijn gedachten.

Maar dat is niet het ergste, want het is veilig in mijn eigen wereld. In mijn gedachten. Wat wel het ergste is? Dat niemand snapt hoe het voelt en ze me vertellen dat ik maar meer discipline moet krijgen.

dinsdag 18 januari 2011

De eerste kus

Een dag die iedereen zich herinnerd als de dag van gister, toch? Ik wel, maar ik moet toegeven dat het ook niet de standaard kus in het fietsenhok achter school was.

Hij: ik kende hem via internet (Internet ja, via Cu2 om precies te zijn). Hij woonde in Amsterdam en was 18 of 19 jaar. Dat weet ik niet meer precies. Wat ik nog wel weet is de dag: 9 mei 2007. Met de trein en bus kwam hij hier naar toe. Doodeng vond ik het maar dat viel achteraf gelukkig mee.

Knap? Nee dat was hij niet. Maar ik ook niet: 13 jaar, niet bepaald slank(dik dus), haar zonder model, lelijke make-up en niet geëpileerde wenkbrauwen.  Anyway, hij vond mij leuk, en ik hem. En thats all that matters. Right?

Die dag dat hij kwam zou ik naar een vriendin toe, Tenminste dit is wat mijn moeder dacht. Want mijn moeder vertellen dat ik iemand leuk vond en een date had? Dat durfde ik 2 jaar later pas. Goed, uiteindelijk zijn we toch in de bus gestapt naar die woonplaats van die vriendin omdat ik geen zin had in geroddel van de bejaarde vrouwtjes hier die niets beters te doen hebben. Daar hebben we een hele tijd op een bankje bij het voetbalveld zitten praten over alles en niets.

Natuurlijk moest ik ook weer naar huis, en hij ook. We zaten in de bus en toen gebeurde het. Hij zoende me. JA, in de bus.. romantisch niet? Ik denk dat iedereen zijn eerste kus herinnert, of je het wilt of niet. En ik zou willen dat ik het kon vergeten. Ik voelde me totaal niet op mijn gemak, vond het vies en had geen idee wat ik moest doen. Ik vind het pijnlijk om toe te geven maar het was een typisch gevalletje wasmachine zoenen. En tot overmaat van ramp beet ik ook nog op zijn tong.

Gelukkig is dat zoenen later goed gekomen. Of er een serieuze relatie uit is ontstaan? Nee. Puur omdat ik het niet durfde en niet wou. Ik vertrouwde hem niet waardoor ik later bewust ben vreemdgegaan zodat ik een reden had om het uit te maken.

Achter af denk ik: Was ik wel echt verliefd? Nee dat was ik niet. Kalverliefde? Dat komt eerder in de buurt. Al noem ik het liever nieuwsgierigheid.

maandag 10 januari 2011

Opgesloten in mijn eigen wereld

Waarom zou je beginnen met bloggen? Ik vraag het me al lang af, en nu heb ik er op één of andere manier behoefde aan. Je gedachten en ideeën of wat dan ook op papier zetten is fijn. Dingen van je afschrijven, heerlijk vind ik dat!

Alleen door te schrijven creëer ik mijn eigen wereld. Ik kan er helemaal in op gaan en dagenlang nadenken over ideeën en gedachten gangen. Dan loop ik dagenlang stil en roekeloos rond. Maak ik amper contact met de buitenwereld en kruip steeds verder weg in mijn eigen wereldje.

Puur omdat ik niet kan praten. Praten over problemen, de dood, ziektes, ruzie, drama, verliefdheid. Ik heb het nooit gekund. Slap ouwehoeren? Geen enkel probleem! Maar praten over iets waar gevoelens aan te pas komen? Nee. Al mijn gevoelens stop ik weg, ik wil ze niet delen. Het zijn tenslotte mijn gevoelens!

Daar door laat ik ook niemand ook maar in de buurt van die gevoelens komen. Zelfs goeie vrienden niet, hoe veel ik ook om hun geef. die laatste brokken puin van de grote muur zullen namelijk nooit weggaan.
Het liefste zou ik namelijk keiharde muziek opzetten en mezelf voor altijd verstoppen onder mijn dekens. Met niemand hoeven praten en genieten van de denderende muziek. Helaas gaat dit nou eenmaal niet.

Soms is het heerlijk om je te verstoppen voor een dag. Je afzonderen van de hele wereld en doen of niemand bestaat. Maar op dagen als ik dan bij vrienden ben om wie ik veel geef voel ik me schuldig. Omdat ik dan terug word geschopt naar de realiteit en me weer besef dat iedere dag de laatste kan zijn.