vrijdag 25 februari 2011

Proberend een moment van rust te vinden in deze totale chaos

Waar begin ik? Waar eindig ik? Hoe zeg ik het? Hoe verwoord ik het? Hoe ga ik dit doen?

Dit zijn slechts een fractie van de vragen die 24/7 continu door mijn kop gaan. Er is geen pauze knop en ik kan ze op zijn enkele mogelijke manier stil zetten. Gevoelens overrompelen me om de seconde. Mijn gedachten gangen veranderen om de seconde. Door dat zal ik er nooit aan kunnen wennen denk ik. Ik denk te veel, daar gaat het mis. Er zijn teveel prikkels en teveel dingen die me overkomen en gebeuren. Momenteel vooral mooie en positieve dingen. Natuurlijk ook minder leuke tussendoor maar die wimpel ik weg. Ik wil enkel leven voor het positieve. Het negatieve schiet je weinig mee op. Ondanks dat je er enorm veel van leert.

Ik ben blij met alle gedachtengangen dat zeker. Ik zou er niet zonder kunnen, ik zou me niet kunnen voorstellen hoe het is om zonder te leven en het maakt me tot wie ik ben. Alleen als ik 1 wens zou kunnen doen zou het zijn dat ik een pauze knop in mijn hoofd had. En die is er, tekenen, schilderen.. alleen dat is niet iets wat ik altijd kan doen.

Gelukkig ontdenk ik momenteel dat er nog iets wat mij rust brengt: dit, schrijven. Ook al gaat het misschien nergens over het brengt me enigszins rust. In plaats van alle stromingen in mijn hoofd te laten woelen ze op papier zetten zodat ik voor mijn gevoel niet nadenk. En een voordeel: schrijven kan overal en altijd. Er is altijd wel ergens een pen en een stuk papier of mijn telefoon waar ik het in kwijt kan. Waar ik mijn warrige gedachtes aan toe vertrouw.

Blij, omdat ik doordat ik mezelf nu begin te snappen mensen dichterbij durf te laten komen. Dus ook vrienden deze gedachtes durf toe te vertrouwen. Vrienden die snappen wat er in mijn kop rondgaat en me niet vreemd aankijken als ik weer eens enigszins wartaal uitsla.

It gives me faith and tells me that everything will be allright. 

donderdag 17 februari 2011

Een mooie dag

Vandaag mag alles me gestolen worden.

Ik voel me goed en ben irritant vrolijk. De zon schijnt en ook al is het nog redelijk koud, het zal me een worst wezen. ik hou vandaag stug mijn zonnebril op.

Vandaag voel ik me begrepen, want ik heb fijne mensen om me heen. Hun die me snappen en er hard om kunnen lachen hoe ik reageer en doe. Want in mijn hoofd is het een enorme chaos, maar dat maakt niet uit. Want hun herkennen zich erin.

Veel overeenkomsten, wat fijn is. Ik hoef me niet in te houden en kan helemaal mezelf zijn en allerbelangrijkste heel veel lol hebben. Eindelijk na een lange tijd stromen er weer eens positieve gedachten gangen door mijn hoofd.

Dit is een dag waarvan je blij bent dat het nog een aantal uren duurt, want vanavond word het alleen maar beter. Dit is een dag die ik me lang zal herinneren, want dit is de dag dat ik jou leerde kennen.

I will treat it kind, just like the red coin.

maandag 14 februari 2011

Toegankelijkheid

ADD moet toegankelijker worden, dat is een feit.

Ik kom net bij de huisarts vandaan en onderweg bedacht ik: wat nou als ik gewoon informatie boekjes over ADD op de tafel hier thuis leg. Het leek me een strak plan. Het op die manier aan mijn moeder vertellen. Want gewoon roepen: Mam, ik heb ADD. Dat gaat nog niet. 

Ik stond voor dat rek, je weet wel met al die informatie boekjes over alles en niets. Maar geen ADD. Helemaal niks, noppes, nada.

Wetend dat je ADD hebt zorg voor veel opluchtingen. Ik snap nu waarom ik dingen doe en waarom ik op een bepaald manier reageer. Ik ben iets meer dan 17 jaar door het leven gegaan zonder iets van mezelf te snappen. Dit heeft veel moeilijke momenten opgeleverd waar ik bijna aan onderdoor ging. Als ik destijds had geweten ADD te hebben dat dit alles veel makkelijker geweest.

Ik moet nog leren er mee om te gaan. Het is allemaal nog nieuw. Maar het is fijn om te weten waarom ik totaal de tijd vergeet als ik aan het schilderen of tekenen ben, waarom ik s’ nachts liever werk dan slaap, waarom ik vaak zit te dagdromen, waarom ik continu dingen vergeet te doen, waarom ik continu nadenk en waarom ik nu al weer ben vergeten wat ik nu zou zeggen.

Maar dat alles vind ik niet erg. Het maakt me wie ik ben. Een chaoot.. maar ik bekijk wel de wereld anders als vele mensen en ervaar dit ook anders. ik kan urenlang genieten van de kleinste details in de wereld. Deze opserveren en er over nadenken. Wat ik daar fijn aan vind? Ik maak me niet zorgen om dingen die in het nieuws gebeuren. Ik creƫer mijn eigen nieuws van kleine en mooie dingen in het leven die ik ontdek.

Het is nu nog lastig, maar er komt een dag dat ik tegen iedereen kan zeggen: Ik heb ADD, en daar ben ik blij mee. Want ik zou me niet kunnen voorstellen hoe een wereld zonder ADD er uit zit. Het verschil dat moet worden gemaakt? Dat mensen zonder ADD ons ook kunnen begrijpen, en wie weet iets van ons kunnen leren. Want leven met ADD is geen straf. Het is juist iets moois.

zondag 13 februari 2011

De deur

I'm done with it. het voelt nu als liefdesverdriet, maar het word alleen maar beter. Aan jou heb ik al jaren niks. De deur die tijdenlang op een kier heeft gestaan heb ik nu goed dichtgeramd. Ga samen met mijn pa achter die dichte deur staan, want bij mij kom je er voorlopig niet meer in.

Het liefste zou ik 1000 sloten aan de deur hangen, maar ergens heb ik nog hoop dat het goed komt. Ook al weet ik dat het tevergeefs is. Het is goed zo. Het is er niet meer en achteraf kijkend ook nooit geweest. Ik deed alles voor je en stond altijd voor je klaar en het enige wat ik er aan terug verdiende was een heleboel gezeik. Het is klaar zo.


Dag zus, de deur is dicht.

vrijdag 11 februari 2011

Ik ben niet gek..

Zelf weet ik het al een tijdje. Het echter aan mijn buitenwereld vertellen is erg lastig. En dat durf ik ook nog niet. Dat is ook 1 van de redenen dat ik anoniem blog. Ik ben bang hoe mensen er op zullen reageren en me misschien anders zullen gaan behandelen en dat wil ik niet. Ik ben zoals ik ben en er is niks mis met me. Toch is het misschien makkelijker als mensen weten hoe ik in elkaar steek en dan begrijpen ze misschien hoe ik soms reageer en doe. Want ik? Ik heb ADD.

Erg lang weet ik het nog niet. Eigenlijk weet ik het pas sinds ik ben begonnen met bloggen. Toen ik er even helemaal door heen zat en mezelf echt niet meer snapte begon er een lichtje te branden. Ik ben informatie gaan zoeken en testen gaan doen en via twitter met iemand in contact gekomen die het ook heeft. Dit gaf mij al snel genoeg de bevestiging het ook te hebben.

Alleen wat nu? Ik weet dat ik het heb. Dat geeft al een stukje rust. Maar wat kan ik er aan doen en hoe ga ik er mee om? En het belangrijkste, hoe vertel ik het mijn omgeving? Ik snap nu denk ik hoe homo’s en lesbisch zich voelen. Je weet dat je anders bent. Wilt dit graag delen maar bent bang dat je niet word gegrepen of nog erger uitgelachen. Uitgelachen worden om wie je bent. Iets erger dan dat bestaat er denk ik niet.

Ik wil het laten testen, als bevestiging voor mezelf. Maar misschien nog wel meer voor de buitenwereld. Ik denk dat veel mensen lullig zullen reageren en zeggen dat ik me niet zo moet aanstellen. Toch waag ik het erop. Wat moet ik anders? Ik kan het moeilijk voor iedereen verzwijgen.

Daarom heb ik besloten een gesprek aan te vragen met mijn coach op school. Ik weet dat dit iemand is die me er niet op zal afrekenen en me misschien kan helpen met het zoeken naar iemand die de test kan afnemen? Het is allemaal dood eng maar ik ga deze stap zetten. Want voor mezelf weet ik het al, nu de buitenwereld nog.


Want mensen.. ik ben niet gek, ik heb ADD.

vrijdag 4 februari 2011

Chocolade en ijs

Ik probeer nu ik hier zit mijn gedachten op papier te zetten maar het gaat lastig. Normaal komt het er zo uit, nu niet.. want dit is serious business, dit gaat over het L woord. Nee niet lul, maar Liefde. Alhoewel die 2 best veel met elkaar te maken hebben.

Ik kan er eeuwig om janken, puur omdat ik het niet vertrouw. In mijn ogen is liefde niet iets moois. Ik doordenk het teveel. Zoek overal iets achter en verdenk hem overal van.

Zo kan ik als er helemaal niks aan de hand is de raarste scenario’s gaan bedenken wat hij mogelijk zou kunnen doen en waarom ik zo snel mogelijk van hem weg moet rennen. Ik wil juist niet wegrennen en geloof me ik heb het geprobeerd maar ik kan het niet.

De hij persoon komt nooit verder dan die afgebrokkelde muur die er nog om mij heen staat, daarom zal ik hem ook nooit kunnen vertrouwen. En die laatste stukken puin ruim ik niet op. Ze liggen er prima, want zolang ik hem niet vertrouw kan hij mij niet kwetsen, toch?

Vertrouwen is een woord wat bij mij niet samengaat met liefde. En zonder vertrouwen is er geen liefde. Wacht nee, Er is wel liefde maar niets stabiels om het op te bouwen. Dus een feit dat het nooit iets serieus word. Het is pure zelfbescherming ik weet het. En eigenlijk wil ik dat het liefste voor altijd zo houden. Alleen ik weet dat het niet zal gaan. Ik kan niet eeuwig blijven wegrennen en me verstoppen.

Onverontwaardelijk van iemand kunnen houden, bestaat dat? Kan dat? Is dat mogelijk? Ik wil het weten! Het liefst van andere mensen zodat ik het zelf niet hoef uit te proberen en het risico te lopen om gekwetst te worden. Want gekwetst worden is niet goed voor je vertrouwen. En het beetje wat ik heb wil ik niet verliezen..

Het lijkt me geweldig, zo van iemand kunnen houden dat je in diegene zijn armen even nergens aan hoeft te denken. Weg zijn van diegene, in de wolken, door het vuur gaan en al die andere bullshit. Onverontwaardelijke liefde. Maar op dit moment durf ik het nog niet aan, alleen hoe maak ik dit duidelijk aan hem? Ik kan moeilijk wegrennen of mijn kop in het zand steken zoals ik al jaren doe. Ook dat trek ik niet meer.

Will there be someone someday who I can say to: You're the chocolate at the end of my Cornetto?