Waar begin ik? Waar eindig ik? Hoe zeg ik het? Hoe verwoord ik het? Hoe ga ik dit doen?
Dit zijn slechts een fractie van de vragen die 24/7 continu door mijn kop gaan. Er is geen pauze knop en ik kan ze op zijn enkele mogelijke manier stil zetten. Gevoelens overrompelen me om de seconde. Mijn gedachten gangen veranderen om de seconde. Door dat zal ik er nooit aan kunnen wennen denk ik. Ik denk te veel, daar gaat het mis. Er zijn teveel prikkels en teveel dingen die me overkomen en gebeuren. Momenteel vooral mooie en positieve dingen. Natuurlijk ook minder leuke tussendoor maar die wimpel ik weg. Ik wil enkel leven voor het positieve. Het negatieve schiet je weinig mee op. Ondanks dat je er enorm veel van leert.
Ik ben blij met alle gedachtengangen dat zeker. Ik zou er niet zonder kunnen, ik zou me niet kunnen voorstellen hoe het is om zonder te leven en het maakt me tot wie ik ben. Alleen als ik 1 wens zou kunnen doen zou het zijn dat ik een pauze knop in mijn hoofd had. En die is er, tekenen, schilderen.. alleen dat is niet iets wat ik altijd kan doen.
Gelukkig ontdenk ik momenteel dat er nog iets wat mij rust brengt: dit, schrijven. Ook al gaat het misschien nergens over het brengt me enigszins rust. In plaats van alle stromingen in mijn hoofd te laten woelen ze op papier zetten zodat ik voor mijn gevoel niet nadenk. En een voordeel: schrijven kan overal en altijd. Er is altijd wel ergens een pen en een stuk papier of mijn telefoon waar ik het in kwijt kan. Waar ik mijn warrige gedachtes aan toe vertrouw.
Blij, omdat ik doordat ik mezelf nu begin te snappen mensen dichterbij durf te laten komen. Dus ook vrienden deze gedachtes durf toe te vertrouwen. Vrienden die snappen wat er in mijn kop rondgaat en me niet vreemd aankijken als ik weer eens enigszins wartaal uitsla.
It gives me faith and tells me that everything will be allright.