Toegankelijkheid

ADD moet toegankelijker worden, dat is een feit.

Ik kom net bij de huisarts vandaan en onderweg bedacht ik: wat nou als ik gewoon informatie boekjes over ADD op de tafel hier thuis leg. Het leek me een strak plan. Het op die manier aan mijn moeder vertellen. Want gewoon roepen: Mam, ik heb ADD. Dat gaat nog niet. 

Ik stond voor dat rek, je weet wel met al die informatie boekjes over alles en niets. Maar geen ADD. Helemaal niks, noppes, nada.

Wetend dat je ADD hebt zorg voor veel opluchtingen. Ik snap nu waarom ik dingen doe en waarom ik op een bepaald manier reageer. Ik ben iets meer dan 17 jaar door het leven gegaan zonder iets van mezelf te snappen. Dit heeft veel moeilijke momenten opgeleverd waar ik bijna aan onderdoor ging. Als ik destijds had geweten ADD te hebben dat dit alles veel makkelijker geweest.

Ik moet nog leren er mee om te gaan. Het is allemaal nog nieuw. Maar het is fijn om te weten waarom ik totaal de tijd vergeet als ik aan het schilderen of tekenen ben, waarom ik s’ nachts liever werk dan slaap, waarom ik vaak zit te dagdromen, waarom ik continu dingen vergeet te doen, waarom ik continu nadenk en waarom ik nu al weer ben vergeten wat ik nu zou zeggen.

Maar dat alles vind ik niet erg. Het maakt me wie ik ben. Een chaoot.. maar ik bekijk wel de wereld anders als vele mensen en ervaar dit ook anders. ik kan urenlang genieten van de kleinste details in de wereld. Deze opserveren en er over nadenken. Wat ik daar fijn aan vind? Ik maak me niet zorgen om dingen die in het nieuws gebeuren. Ik creëer mijn eigen nieuws van kleine en mooie dingen in het leven die ik ontdek.

Het is nu nog lastig, maar er komt een dag dat ik tegen iedereen kan zeggen: Ik heb ADD, en daar ben ik blij mee. Want ik zou me niet kunnen voorstellen hoe een wereld zonder ADD er uit zit. Het verschil dat moet worden gemaakt? Dat mensen zonder ADD ons ook kunnen begrijpen, en wie weet iets van ons kunnen leren. Want leven met ADD is geen straf. Het is juist iets moois.