Haar naam was Sarah

De gebeurtenissen van 66 jaar geleden leven nog steeds. Dan niet specifiek hier in Nederland maar in andere opzichten in andere landen. Er is na 5 mei nog niks veranderd in de wereld. Alleen word nu alles weggestopt en niet bespreekbaar gemaakt.

De gebeurtenissen van de 2^e wereldoorlog zijn algemeen bekend bij iedereen. Het had grote impact op de gehele wereld. Het is hier in Nederland standaard kost. Het hoort bij het stuk geschiedenis wat op scholen word gegeven. Iedereen is bekend met het verhaal van Anne Frank.

Er is niks erger dan oorlogen, vooral voor kinderen. Maar vooral hoe kinderen hier op wonderlijke wijze mee omgaan. Persoonlijke verhalen over de oorlog, over individuen zijn dan ook vaak van mensen die als kind zijnde de oorlog hebben meegemaakt. Aangrijpende en zware verhalen die je ontroeren.

Op een of andere manier deed het verhaal van Anne Frank me nooit echt veel. Het trok op één of andere manier nooit echt mijn aandacht. Het verhaal wat mij wel heeft bereikt en gegrepen is het verhaal van Sarah Starzinski. Of het verhaal echt gebeurd is word veel over gespeculeerd maar echt concrete informatie kan ik hier niet over vinden. Het verhaal schijnt deels waar gebeurd te zijn.

Hoe dan ook geeft dit verhaal exact het goeie beeld weer van deze tijden in de oorlog. Een ontroerend verhaal over een meisje in de oorlog die overleeft op bijna onmenselijke wijze, Haar naam was Sarah is dan ook zeker een aanrader.

Maar boeken blijven boeken, er worden dingen aan toegevoegd en gewijzigd om het “mooier” te maken. Dus wat nou waarheid is en wat fictie word nooit duidelijk.

Wat misschien nog wel aangrijpender is dan al deze verhalen van vroeger is het feit dat dit nog steeds dagelijks voorkomt. We staan er niet bij stil, denken er over na en verzwijgen het zelfs misschien wel.

Maar de verschrikkelijke dingen die in de 2^e wereldoorlog zijn gebeurt gebeuren dagelijks. Dan niet met Joodse mensen maar met iedereen die zich verzet tegen het leiderschap. We mogen erg gelukkig zijn dat dit in Nederland niet voorkomt, maar in landen als Irak en Iran is dit dagelijkse kost. Hier worden nog altijd mensen vervolgd en gemarteld.

Het is inmiddels iets wat niet meer in ons dagelijkse denkbeeld past en toch is het er. Sinds de bevrijding van de 2^e wereld oorlog is de wereld er niks op vooruitgegaan. We mogen er dan niet meer over spreken en alles verzwijgen maar het is exact hetzelfde alleen in andere landen en het word meer onderdrukt.

Ik vind dat wij als mensen wel eens de link mogen gaan leggen tussen de 2^e wereldoorlog en oorlogen in Iran en Irak. Want niemand hier wenst iemand het toe om de gebeurtenissen van de 2^e wereldoorlog nogmaals door te gaan. En toch hebben wij vooroordelen over allochtonen en een felle mening hier tegen. Bedenk de volgende keer eens dat deze mensen misschien nog wel erger dingen hebben meegemaakt dan Anne Frank of  Sarah Starzinski.

De scheiding

11 was ik toen ik het hoorde.. Mijn vader, in mijn ogen mijn held, de persoon die je vertrouwt en je leven durft te geven, je grote voorbeeld, en degene die je later wilt zijn. Het klinkt erg kinderlijk maar zo is het wel. Als je kind bent is je vader je held. Dit beeld werd in 1 klap weggeslagen toen ik te horen kreeg dat hij al 10 jaar lang een andere vrouw liep te neuken. Het klinkt grof. Maar dat is wat er aan de hand was dus kunnen we het net zo goed zo benoemen.

Daar zit je dan in de woonkamer op de bank. Ik kon niks uitbrengen.. woorden kwamen er niet uit, ook geen heftige huilbui.. het enige wat ik deed was staren naar de tv en de tranen over mijn wangen voelen stromen. Geluidsloos. Verder kon ik niks.

Zo heb ik denk ik 10 minuten gezeten, het gesprek onder de anderen ging verder, hier heb ik niks van meegekregen. Al het vertuwen en beeld van held.. in 1 klap weg.

Hierna, ging het leven in de gewone stand door. Alsof er niks gebeurt was. Zoals het leven eigenlijk altijd doorgaat nadat er iets gebeurt. Je leeft in een roes en alles om je heen gaat verder. Ik was er toen al uit. Mijn ouders gingen scheiden. Ik heb dit denk ik 2 maanden voor me kunnen houden. Tot een moment dat ik op school stond, na een les.. en ik brak. Ik trok het niet meer en barste in tranen uit.

Daarna ging alles weer gewoon verder, alsof er niks aan de hand was. Tot het moment dat mijn vader en moeder barstende ruzie kregen. De fietsen vlogen letterlijk door het huis. Mijn vader is toen een stuk gaan fietsen samen met de hond. En mijn moeder en ik zijn weg gegaan. Enkel kleren bij ons hebben we de eerste nacht bij vrienden die verderop woonden doorgebracht. Daarna hebben we 2 weken bij familie gebleven. Tot mijn moeder en ik ons eigen huisje kregen. De eerste maanden was het echt kamperen in eigen huis. We hadden op wat kleding na, he-le-maal niets.

Wat je vervolgens doet? Je probeert je leven zo normaal mogelijk weer op te pakken. Je gaat naar school en maakt je huiswerk. Door de rechter hadden we vast laten stellen dat ik om het weekend bij mijn vader en moeder zou zijn, maar dit niet een verplichting was dus dit zelf aan mocht passen.

Tijden ging dit goed. Tot ik een aantal keren niet kon door school of andere uitjes dus een aantal keren niet naar mijn vader was geweest.

Die dag weet ik nog als gister. Mijn weekend tas had ik ingepakt en achterop de fiets gebonden. Het was een aardig eindje fietsen maar het was te doen. Zin om met de bus te gaan had ik niet want het was mooi weer dus op de fiets die kant op. Toen ik er aan kwam was het meteen al mis. Mijn hamsters waren dood. Wat hier de reden van is geweest.. waarschijnlijk dat mijn vader ze konijnen voer heeft gegeven. Dit vond ik al erg genoeg. Ik stond nog met mijn jas aan en tas op de grond in de oud slaapkamer van mijn zus. Hij zat daar op een stoel naar buiten te kijken en vond dat we moesten “praten”. Meteen werd het verwijt naar mijn hoofd geslingerd dat ik hier niet mocht komen van mijn moeder. Dat ze me het verbood hier te komen. In tranen probeerde ik uit te leggen dat dit niet waar was. Er was geen woord tegenin te brengen. Hij vertelde me dat als het zo moest het beter was dat we geen contact hadden.

Vervolgens heeft hij dozen gepakt en lades waar nog spullen van mij inzaten erboven leeg gekieperd. Alles werd in dozen geflikkert en ik stond toe te kijken . ik blokkeerde. Ik kon niks. Wat moest ik? Hij geloofde me niet terwijl ik de waarheid sprak. Ik ben ik de hal bij de hond gaan zitten en die gaan knuffelen. Iets wat hij normaal nooit wou, maar toen wel.. omdat we beide denk ik hebben aangevoeld dat dit de laatste keer was dat we elkaar zouden zien.

Mijn vader heeft ondertussen mijn jongste halfbroer gebeld. Hij was er binnen een paar minuten. En heeft al mijn spullen zoveel mogelijk in de auto gedaan. Ik, nog steeds zittend bij mijn hond hoorde mijn broer en vader binnen ruzie maken. Ik hoorde ze terug komen en ben vast naar de auto gelopen. Mijn broer kwam naar me toe en hij heeft me toen thuis gebracht.

Het enige wat ik kon was huilen. Keihard huilen. We zaten beide voorin op de enorme voorbank van zijn Amerikaanse auto. Hij klapte de armleuning omhoog sloeg zijn arm om me heen en zei tegen me: “de kinderen worden er altijd de dupe van.. altijd”.

Contact met mijn vader heb ik hierna niet echt meer gehad. Nog 1 dag ben ik samen met hem en mijn zus een dag weg geweest. Voor mijn gevoel niet omdat hij het wou maar omdat het moest van mijn zus.

De deur is inmiddels voor hem helemaal dicht. En die komt voorlopig ook niet meer open. De scheiding op zich stelde niet zoveel voor vind ik zelf. Meer het feit dat mijn vader geen contact meer met me wil. En ik inmiddels ook niet meer met hem. 

Het is klaar zo. Mijn vader is hij niet meer.

Relaties

Door de jaren heen (17 om precies te zijn) heb ik ondanks mijn jonge leeftijd behoorlijk veel meegemaakt en ook veel relaties op de klippen zien lopen. Dit is kom ik nu achter mede een reden dat ik nog steeds single ben. Ik weet er niks vanaf en vind het doodeng.

De relatie van mijn ouders destijds was niet echt een goed voorbeeld weet ik nu achteraf. Maar toen zag ik dat als vanzelfsprekend en normaal. Natuurlijk viel het me wel op dat ouders van vriendinnetjes anders met elkaar om gingen. Mijn ouders gaven elkaar nooit een knuffel of een kus. Hun liefde en huwelijk was al jaren voor de scheiding stuk.

Toch zijn ze die jaren bij elkaar gebleven, om het gezin. Een doorsnee gezin hadden we niet. Kinderen vanuit verschillende huwelijken(wat tegenwoordig redelijk normaal is) en mijn zus. Mijn zus is lichamelijk gehandicapt. Puur om dit feit zijn ze samen gebleven. Op papier dan.

Zodra mijn zus het huis uit was. En er niet al te prettige informatie over mijn vader boven tafel kwam was het een kwestie van tijd. Destijds toen die informatie boven kwam was ik 11. Mijn moeder en ik zijn toen nog daar gebleven. Hier voor had ze gekozen omdat ze wou wachten tot ik 12 was en zelf kon kiezen of ik wel of geen contact wou en het geen verplichting werd. Achteraf zou ik zo graag willen dat we eerder weg waren gegaan.

Het vrat mijn moeder helemaal op. Ze woog op laatst amper nog iets en had het 1 of 2 maanden langen geduurd dan was ze er waarschijnlijk niet meer geweest. Maar gered hebben we het samen. Nu jaren later hebben we ons zowat overal doorheen geslagen. En dan bedoel ik vooral de fases waarin ik dacht het leuk was te experimenteren met van alles en nog wat.

Alleen door dit alles heb ik tijdenlang een erg vertekend beeld van huwelijken en relaties gehad. Nu ouder kan ik dit relativeren. Destijds niet.

Er zijn veel dingen gebeurd en veel dingen hebben me erg veel pijn gedaan en doen dit nog steeds. Vanuit een gezin met vader, moeder, zus en 2 halfbroers.. heb ik nu mijn moeder en 1 halfbroer nog. Het zijn keuzes dat ik geen contact met de rest heb, maar wel gedwongen keuzes. Het doet me pijn dit naar boven te halen en hierover te schrijven.

Maar ik kan het en ga het doen, want dit alles heeft me gemaakt tot wie ik nu ben en hoe ik nu in het leven sta. Tot slot, relaties.. ik ga de strijd aan.. tijdenlang is mijn motto geweest: “wat je niet hebt, kan je niet verliezen”. Maar die tijden zijn voorbij.

Ik durf het, samen met jou.

Geld

Waarom, kan niet alles in de wereld gewoon gratis zijn.

Alles wat je doet of wil doen draait uiteindelijk om geld. Daar word ik soms zo moe van.. vooral als je het geld niet hebt.

Waarom moet je er voor betalen om de kunnen leven en doen hoe je wil leven. En dan heb ik het niet over luxe. Dure auto’s en big ass tv’s zullen me een worst wezen. Het is leuk maar het geeft voor mij geen extra waarde aan het leven.

Maar als je er over nadenk, wat zou het mooi zijn als alles gratis was. Iedereen gelijk. Dezelfde kansen. Natuurlijk gaat dit niet werken omdat er mensen zijn die hier misbruik van maken. Dat is erg jammer. Ik denk als je alleen met deze instelling zou kunnen leven als je niet materialistisch bent. Als je vol op kan genieten van het leven zonder waarde te hechten aan producten of geld. Niks geeft om hoe goedkoop of duur iets is. Maar alles relativeert tot wat je nodig bent of er echt van geniet.

Dat is leven. Zo zijn er mensen die alles opgeven en op straat gaan leven. Bewust van hun keuze. Hun enige luxe en alles opgeven wat ze hebben. Gewoon om te leven hoe het leven bedoeld is. Puur en echt. Geen gezeur over geld. Geen verschillen tussen verschillende rangen.

Opgeven waar in deze maatschappij het hele leven om draait. Het is mooi dat dat kan.. maar ook triest dat het op deze manier moet. Wat mijn ultieme echte leven is? Ik hoef geen luxe. Een dak boven mijn hoofd is wel fijn. En basisbehoeften zoals een douche en elke avond een warme maaltijd ook. En verder? Kunst.

Kunst is voor mij het ultieme leven. Met potlood en papier verwoorden hoe je je voelt en over dingen denkt. En of het nou tekenen, schilderen of schrijven is.. dat maakt me niks uit..

Gelukkig zijn er sommige dingen gratis.. zoals bloggen. Alhoewel je ook maar net weer moet beschikken over internet en een computer. Jammer dat er mensen zijn die dit niet hebben, en niet kunnen krijgen. Want kunst is voor mij een vorm van verlichting. Mijn hoofd leegmaken en ontsnappen van de realiteit van deze harde wereld waar alles maar om 1 ding draait: geld.