De scheiding

11 was ik toen ik het hoorde.. Mijn vader, in mijn ogen mijn held, de persoon die je vertrouwt en je leven durft te geven, je grote voorbeeld, en degene die je later wilt zijn. Het klinkt erg kinderlijk maar zo is het wel. Als je kind bent is je vader je held. Dit beeld werd in 1 klap weggeslagen toen ik te horen kreeg dat hij al 10 jaar lang een andere vrouw liep te neuken. Het klinkt grof. Maar dat is wat er aan de hand was dus kunnen we het net zo goed zo benoemen.

Daar zit je dan in de woonkamer op de bank. Ik kon niks uitbrengen.. woorden kwamen er niet uit, ook geen heftige huilbui.. het enige wat ik deed was staren naar de tv en de tranen over mijn wangen voelen stromen. Geluidsloos. Verder kon ik niks.

Zo heb ik denk ik 10 minuten gezeten, het gesprek onder de anderen ging verder, hier heb ik niks van meegekregen. Al het vertuwen en beeld van held.. in 1 klap weg.

Hierna, ging het leven in de gewone stand door. Alsof er niks gebeurt was. Zoals het leven eigenlijk altijd doorgaat nadat er iets gebeurt. Je leeft in een roes en alles om je heen gaat verder. Ik was er toen al uit. Mijn ouders gingen scheiden. Ik heb dit denk ik 2 maanden voor me kunnen houden. Tot een moment dat ik op school stond, na een les.. en ik brak. Ik trok het niet meer en barste in tranen uit.

Daarna ging alles weer gewoon verder, alsof er niks aan de hand was. Tot het moment dat mijn vader en moeder barstende ruzie kregen. De fietsen vlogen letterlijk door het huis. Mijn vader is toen een stuk gaan fietsen samen met de hond. En mijn moeder en ik zijn weg gegaan. Enkel kleren bij ons hebben we de eerste nacht bij vrienden die verderop woonden doorgebracht. Daarna hebben we 2 weken bij familie gebleven. Tot mijn moeder en ik ons eigen huisje kregen. De eerste maanden was het echt kamperen in eigen huis. We hadden op wat kleding na, he-le-maal niets.

Wat je vervolgens doet? Je probeert je leven zo normaal mogelijk weer op te pakken. Je gaat naar school en maakt je huiswerk. Door de rechter hadden we vast laten stellen dat ik om het weekend bij mijn vader en moeder zou zijn, maar dit niet een verplichting was dus dit zelf aan mocht passen.

Tijden ging dit goed. Tot ik een aantal keren niet kon door school of andere uitjes dus een aantal keren niet naar mijn vader was geweest.

Die dag weet ik nog als gister. Mijn weekend tas had ik ingepakt en achterop de fiets gebonden. Het was een aardig eindje fietsen maar het was te doen. Zin om met de bus te gaan had ik niet want het was mooi weer dus op de fiets die kant op. Toen ik er aan kwam was het meteen al mis. Mijn hamsters waren dood. Wat hier de reden van is geweest.. waarschijnlijk dat mijn vader ze konijnen voer heeft gegeven. Dit vond ik al erg genoeg. Ik stond nog met mijn jas aan en tas op de grond in de oud slaapkamer van mijn zus. Hij zat daar op een stoel naar buiten te kijken en vond dat we moesten “praten”. Meteen werd het verwijt naar mijn hoofd geslingerd dat ik hier niet mocht komen van mijn moeder. Dat ze me het verbood hier te komen. In tranen probeerde ik uit te leggen dat dit niet waar was. Er was geen woord tegenin te brengen. Hij vertelde me dat als het zo moest het beter was dat we geen contact hadden.

Vervolgens heeft hij dozen gepakt en lades waar nog spullen van mij inzaten erboven leeg gekieperd. Alles werd in dozen geflikkert en ik stond toe te kijken . ik blokkeerde. Ik kon niks. Wat moest ik? Hij geloofde me niet terwijl ik de waarheid sprak. Ik ben ik de hal bij de hond gaan zitten en die gaan knuffelen. Iets wat hij normaal nooit wou, maar toen wel.. omdat we beide denk ik hebben aangevoeld dat dit de laatste keer was dat we elkaar zouden zien.

Mijn vader heeft ondertussen mijn jongste halfbroer gebeld. Hij was er binnen een paar minuten. En heeft al mijn spullen zoveel mogelijk in de auto gedaan. Ik, nog steeds zittend bij mijn hond hoorde mijn broer en vader binnen ruzie maken. Ik hoorde ze terug komen en ben vast naar de auto gelopen. Mijn broer kwam naar me toe en hij heeft me toen thuis gebracht.

Het enige wat ik kon was huilen. Keihard huilen. We zaten beide voorin op de enorme voorbank van zijn Amerikaanse auto. Hij klapte de armleuning omhoog sloeg zijn arm om me heen en zei tegen me: “de kinderen worden er altijd de dupe van.. altijd”.

Contact met mijn vader heb ik hierna niet echt meer gehad. Nog 1 dag ben ik samen met hem en mijn zus een dag weg geweest. Voor mijn gevoel niet omdat hij het wou maar omdat het moest van mijn zus.

De deur is inmiddels voor hem helemaal dicht. En die komt voorlopig ook niet meer open. De scheiding op zich stelde niet zoveel voor vind ik zelf. Meer het feit dat mijn vader geen contact meer met me wil. En ik inmiddels ook niet meer met hem. 

Het is klaar zo. Mijn vader is hij niet meer.