Door de jaren heen (17 om precies te zijn) heb ik ondanks mijn jonge leeftijd behoorlijk veel meegemaakt en ook veel relaties op de klippen zien lopen. Dit is kom ik nu achter mede een reden dat ik nog steeds single ben. Ik weet er niks vanaf en vind het doodeng.
De relatie van mijn ouders destijds was niet echt een goed voorbeeld weet ik nu achteraf. Maar toen zag ik dat als vanzelfsprekend en normaal. Natuurlijk viel het me wel op dat ouders van vriendinnetjes anders met elkaar om gingen. Mijn ouders gaven elkaar nooit een knuffel of een kus. Hun liefde en huwelijk was al jaren voor de scheiding stuk.
Toch zijn ze die jaren bij elkaar gebleven, om het gezin. Een doorsnee gezin hadden we niet. Kinderen vanuit verschillende huwelijken(wat tegenwoordig redelijk normaal is) en mijn zus. Mijn zus is lichamelijk gehandicapt. Puur om dit feit zijn ze samen gebleven. Op papier dan.
Zodra mijn zus het huis uit was. En er niet al te prettige informatie over mijn vader boven tafel kwam was het een kwestie van tijd. Destijds toen die informatie boven kwam was ik 11. Mijn moeder en ik zijn toen nog daar gebleven. Hier voor had ze gekozen omdat ze wou wachten tot ik 12 was en zelf kon kiezen of ik wel of geen contact wou en het geen verplichting werd. Achteraf zou ik zo graag willen dat we eerder weg waren gegaan.
Het vrat mijn moeder helemaal op. Ze woog op laatst amper nog iets en had het 1 of 2 maanden langen geduurd dan was ze er waarschijnlijk niet meer geweest. Maar gered hebben we het samen. Nu jaren later hebben we ons zowat overal doorheen geslagen. En dan bedoel ik vooral de fases waarin ik dacht het leuk was te experimenteren met van alles en nog wat.
Alleen door dit alles heb ik tijdenlang een erg vertekend beeld van huwelijken en relaties gehad. Nu ouder kan ik dit relativeren. Destijds niet.
Er zijn veel dingen gebeurd en veel dingen hebben me erg veel pijn gedaan en doen dit nog steeds. Vanuit een gezin met vader, moeder, zus en 2 halfbroers.. heb ik nu mijn moeder en 1 halfbroer nog. Het zijn keuzes dat ik geen contact met de rest heb, maar wel gedwongen keuzes. Het doet me pijn dit naar boven te halen en hierover te schrijven.
Maar ik kan het en ga het doen, want dit alles heeft me gemaakt tot wie ik nu ben en hoe ik nu in het leven sta. Tot slot, relaties.. ik ga de strijd aan.. tijdenlang is mijn motto geweest: “wat je niet hebt, kan je niet verliezen”. Maar die tijden zijn voorbij.
Ik durf het, samen met jou.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten