Als het niet iets direct in de buurt is wat me afleid zijn er altijd nog die eindeloze gedachten gangen.
Ik blijf maar schreeuwen om rust in mijn eigen hoofd. Het helpt echter niets. Altijd nadenken over vaak kleine, onzinnige en onbelangrijke dingen die er niet toe doen.
En ondertussen faal ik. Opdrachten krijg ik niet af, omdat ik me er niet tot kan zetten ze te maken. Ik wil het wel, maar het gaat niet. In mijn gedachten is de opdracht perfect uitgedacht, maar het uitvoeren is echter onmogelijk.
En tijdens alle gedachten stromen gaat de wereld aan me voorbij. Iedereen leeft door, en ik blijf alleen in mijn gedachten.
Maar dat is niet het ergste, want het is veilig in mijn eigen wereld. In mijn gedachten. Wat wel het ergste is? Dat niemand snapt hoe het voelt en ze me vertellen dat ik maar meer discipline moet krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten