Opgesloten in mijn eigen wereld

Waarom zou je beginnen met bloggen? Ik vraag het me al lang af, en nu heb ik er op één of andere manier behoefde aan. Je gedachten en ideeën of wat dan ook op papier zetten is fijn. Dingen van je afschrijven, heerlijk vind ik dat!

Alleen door te schrijven creëer ik mijn eigen wereld. Ik kan er helemaal in op gaan en dagenlang nadenken over ideeën en gedachten gangen. Dan loop ik dagenlang stil en roekeloos rond. Maak ik amper contact met de buitenwereld en kruip steeds verder weg in mijn eigen wereldje.

Puur omdat ik niet kan praten. Praten over problemen, de dood, ziektes, ruzie, drama, verliefdheid. Ik heb het nooit gekund. Slap ouwehoeren? Geen enkel probleem! Maar praten over iets waar gevoelens aan te pas komen? Nee. Al mijn gevoelens stop ik weg, ik wil ze niet delen. Het zijn tenslotte mijn gevoelens!

Daar door laat ik ook niemand ook maar in de buurt van die gevoelens komen. Zelfs goeie vrienden niet, hoe veel ik ook om hun geef. die laatste brokken puin van de grote muur zullen namelijk nooit weggaan.

Het liefste zou ik namelijk keiharde muziek opzetten en mezelf voor altijd verstoppen onder mijn dekens. Met niemand hoeven praten en genieten van de denderende muziek. Helaas gaat dit nou eenmaal niet.

Soms is het heerlijk om je te verstoppen voor een dag. Je afzonderen van de hele wereld en doen of niemand bestaat. Maar op dagen als ik dan bij vrienden ben om wie ik veel geef voel ik me schuldig. Omdat ik dan terug word geschopt naar de realiteit en me weer besef dat iedere dag de laatste kan zijn.